|
بی صبرانه آمدنت را نظاره گر بودم
و تو نیامدی .....
سالیان چله نشینی و
شب یلدایی بی پایان .....
زمستانی سرد و
هوایی غبارآلود و مِه گرفته .....
من بودم و واژه ی تلخ انتظار.....
در انتظارعروجت ؛
ثانیه ها را نجوا کردم و باز.....
تو نیامدی .....
شب را به روز دوختم وباز
تو نیامدی...
......
عرش نشین گریز پای من ! .....
خاک نشین درگهت بودم و تو مرا ندیدی
چون موری .....
در میان خیل مشتاقانت ...
غریق دریای موّاج وپر تلاطم عاشقی ات ...
سراب هجرانت کُشنده ومن ؛
عطشناک نم باران عشق تو ....
رحمی بر من آر ! ......
بگذار ارکیده های پژ مرده ی این دل عطشان ؛
سیراب از باران مهربانی ات گردد .
تبر هجرانت ،
ریشه درخت تنومند دلدادگی ام را ،
خشکاند و نابود کرد ...
و قلبم به دو نیم تقسیم شد
نیمی ، فرتوت و نیمه جان ،
از فراق سالیان دلشدگی .....
و نیم دیگر ؛سوزان ونالان
در انتظاری ابدی.....
تو بگو :
زمستان هجران و زنده به گوری ام را ؛
با کدامین کبریت نیم سوز ؛
گرما و رونق بخشم ؟!
با کدامین کبریت سوخته و خیس ؛
چراغ گور تاریک آرزو هایم را روشن سازم ؟
دیگر نایی نیست
دیگر نفسی نمانده
و
منم و خاطره ایی خاک نشسته و تارگرفته
در صندوقچه ی سربه مُهر دل
از عشقی ازلی
که به عشقی ابدی بدل گشت
و باز !.....
تو نیامدی ....
نظرات شما عزیزان:
|
